دکترمجید ابن علی حیدری اهل روستای حیدری دانشمند برجسته و جوان کشور

در ویژه برنامه‌ی روز مهندس در دانشگاه شهرکرد از دکتر مجید ابن‌علی حیدری دانشمند برجسته و جوان کشور تقدیر شد.

دکتر ابن علی حیدری عضو هیأت علمی گروه مهندسی برق دانشگاه شهرکرد و رئیس دانشکده‌ی فنی ومهندسی این دانشگاه می‌باشد و چندی پیش به عنوان دانشمند جوان برجسته‌ی کشور در مهندسی برق  از سوی فرهنگستان علوم جمهوری اسلامی ایران معرفی شد.

 دکتر ابن‌علی در این مراسم طی سخنانی با تشکر از دست‌اندرکاران برگزاری ویژه‌برنامه‌ی روز مهندسی و تجلیل از ایشان به ویژه ریاست دانشگاه، دکتر شامحمدی که همواره حامی نوآوری و پژوهش‌های جدید هستند، شور و اشتیاق دانشگاهیان دانشگاه شهرکرد برای گرامیداشت علم و خرد را زمینه‌ساز تعالی و توسعه دانست و بر تلاش برای تیدیل آموخته‌ها به ثروت تأکید کرد.

 

دکتر مجید ابن علی حیدری اهل روستای حیدری در شهرستان بن می باشد.

 

بخشی از سوابق شخصی دکتر ابن علی حیدری

 

آقای دکتر  مجید ابن علی حیدری متولد 1360 می باشد. وی در سال 1382 مدرک کارشناسی مهندسی برق خود را از دانشگاه صتعتی اصفهان و مدارک کارشناسی ارشد  و دکتری مهندسی برق خود را به ترتِیب در سالهای 1384 و 1388 از دانشگاه تربیت مدرس دریافت نمود.

نامبرده در سال  1387جهت فرصت مطالعاتی به گروه CUDOS در دانشگاه سیدنی استرالیا پیوست و همکاری مشترک با دانشگاه مذکور و دانشگاه St.Andrew اسکاتلند در زمینه طراحی تراشه فوتونِیکی انجام داد.

دکتر ابن علی از سال 1388 در دانشکده فنی و مهندسی دانشگاه شهرکرد مشغول به فعالیت گردید و اینک نیز عضو هیأت علمی و رئیس این دانشکده می‎باشد.

نامبرده 30 مقاله ISI که اغلب آنها جزء ده درصد صدر فهرست مقالات JCR رشته مهندسی برق و فوتونیک می باشند و 3 مقاله ISC چاپ نموده است.

 آقای دکتر مجید ابن‌علی همچنین ارائه دهنده بیش از 50 مقاله کنفرانس داخلی و بین المللی  است که تعدادی از آن‌ها به‌عنوان سخنران کلیدی بوده‌است.

 در تهیه مقالات مذکور علاوه بر دانشگاه های داخل کشور دانشگاه های 

St. Andrews اسکاتلند ، Sydney استرالیا،   Lyon فرانسه،  وKarlsruhe آلمان همکاری داشته اند.

تعداد ارجاعات به مقالات نامبرده تاکنون 540 مورد است. به‌ویژه یکی از این مقاله ها که موضوع بحث آن طراحی تراشه‌های نوری که سرعت اینترنت را بیش از هزاران برابر افزایش می دهند، 160 بار ارجاع شده است.

نامبرده در حال حاضر با دانشگاه Karlsruhe آلمان در حال تحقیق بر روی پروژه مشترکی  می باشد که در این پروژه هدف طراحی روبات هایی با ابعاد نانو که مجهز به سنسورهای نانو می باشند قادرند بیماریهای درونی بدن انسان همچون سرطان را تشخیص دهند.

همچنین پروژه دیگر نامبرده با موسسه ICFO اسپانیا بوده که تابستان 93 شروع گردید هدف از پروژه طراحی نانوساختارهای شیشه ای که قابلیت آب گریزی، خود تمیزکنندگی و اتعکاس نور نزدیک به صفر را دارند می باشد.

 نامبرده قراردادهای صنعتی همچون ساخت سنسورهای لیزری، به کارگیری سیستم اسکادا و تله متری در مدیریت هوشمند تجهیزات انرژی بر داشته است.

 به ویژه طراحی و ساخت سرعت سنج لیزری (laser Doppler velocity) نامبرده هم اکنون در صنعت فولاد جهت اندازه گیری سرعت ورق فولاد استفاده می شود.

نامبرده سخنران کلیدی کنفرانس هایی همچون هفدهمین اپتیک و قوتونیک ایران (دانشگاه یزد)، بیست و یکمین کنفرانس اپتیک و قوتونیک ایران (دانشگاه شهید بهشتی)، کنفرانس بین المللی مهندسی الکترومغناطیس و فوتونیک (ASPE 2012)، دانشگاه تبریز و افق های آینده مهدسی برق در فرهنگستان علوم و ... بوده است.

آقای دکتر ابن علی داور بین المللی چندین مجله معتبر خارجی و مجلات داخلی نیز است ایشان عضو انجمن مهندسین برق آمریکا (IEEE)، عضو انجمن اپتیک و فوتونیک ایران، عضو کمیته علمی نوزدهمین و بیست و یکمین کنفرانس اپتیک و فوتونیک ایران و عضو ستاد نانو کشور می باشد.

 

سوابق آموزشی

• کارشناسی مهندسی برق- الکترونیک دانشگاه صنعتی اصفهان. (سال1382-1378)
• کارشناسی ارشد مهندسی برق - الکترونیک دانشگاه تربیت مدرس تهران (1384-1382).
• دکتری مهندسی برق - الکترونیک دانشگاه تربیت مدرس تهران. (1388-1384)
• گذراندن فرصت مطالعاتی در کشور استرالیا (1387-1388)
• عضو هیات علمی دانشگاه شهرکرد از سال 1388 تا کنون

 

 

برای دیدن فیلم روی متن زیر کلیک کنید.

 

فیلم  دکتر مجید ابن علی حیدری در آپارات

شاعرحاج فضل الله حسین میرزائی بنی

شاعرگرانقدر حاج فضل الله حسین میرزائی بنی درسال 1303 درخانواده مذهبی و کشاورز درشهربن دیده به جهان گشود .

ایشان ازآغاز نوجوانی با تحصیل درعلوم دینی و قرآن درمکتبخانه های قدیم و با بهره جستن ازمحضر اساتید ، آشنایی کامل با مسائل اسلامی پیدا نمود و خود نیز مسئول یکی ازمکتبخانه های شهر بن بود ،که دراین راستا شاگردان خوبی را درروخوانی و روانخوانی و تجوید، قرآن و احکام اسلامی تربیت نمودند .

آن مرحوم از مداحان اهلبیت(علیه السلام) و قاریان برجسته قرآن شهر بن بود و ازنظرتقلید و تعصب التزام عملی به احکام نورانی اسلام و تبلیغ این احکام زبانزد خاص و عام بود.

مرحوم حاج فضل الله ازسال 1342مقلد حضرت امام (ره) بود و رساله ایشان را داشتند. و به طور مخفیانه ازآن نگهداری می کردند و ازبدو شروع نهضت عظیم امام خمینی(ره) درکلیه مراسمها و تظاهرات و راهپیمائی ها حضورفعال داشتند.

مرحوم حاج فضل الله بعد از پیروزی انقلاب اسلامی به رهبری بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران حضرت امام خمینی(ره) افکار و اوقات خود را وقف انقلاب نمودند. و درمدت بیست سال خدمت خود درذوب آهن اصفهان دربیداری کارگران درخصوص تبین انقلاب نقش مؤثرداشته است .

و ضمن حضور فعال درصحنه های انقلاب با شروع جنگ تحمیلی عراق علیه ایران ، پنج فرزند خود را راهی جبهه های حق علیه باطل نمودند .

که دوتن از فرزندان ایشان به نامهای شهید مسلم حسین میرزائی بنی که درجبهه شوش به درجه رفیع شهادت نائل آمد و دیگری طلبه شهید جعفرحسین میرزائی بنی درعملیات والفجر دو درغرب کشور به درجه رفع شهادت رسید.

و خود نیز درپشت جبهه با سرودن اشعارحماسی و مذهبی درمورد جبهه و جنگ ، جوانان غیور را برای دفاع ازدین و میادین جنگ ترغیب می نمودند.و نقش مهمی دراین رابطه ایفا می کردند و همچنین دردلگرم نگهداشتن مردم و خانواده های شهدا نقش قابل توجهی را عهده داربودند و مردم نیزعلاقه خاصی به ایشان داشتند ، ایشان برای انقلابیون یاری غمخوار و برای منافقان و فرصت طلبان باری سنگین بودند.

ازمرحوم حاج فضل الله دیوانهای بزرگ شعر در 12 جلد و آثارفراوان دیگر بجای مانده، اشعار ایشان عمدتاً در خصوص توحید، نبوت ، امامت ، مدح اهل بیت(علیه السلام) ، نماز ، انقلاب ، امام راحل (ره) ، مقام معظم رهبری ، شهدای 8 سال دفاع مقدس ایران اسلامی ، واقعه عاشورا ، پند و اندرز و عناوین دیگر می باشد.

آنچه درآثار ایشان بسیار به چشم می خورد ، عشق و علاقه وافر به خاندان عصمت و طهارت (علیه السلام) و انقلاب و امام و رهبری می باشد .

مرحوم حاج فضل الله  همچنان پدری نمونه و زاهد و اهل تهجد و تفکر و ذکر و رازو نیاز بودند. که عمر پربرکت  خود را درمسیر اسلام صرف کردند.

با شهادت فرزندان و با پشت سرگذاشتن دو خاطره عظیم انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی ، شوری آتشین و حماسه ای وصف ناپذیر در درون این مرد زبانه کشیدو خداوند شعر را که زبان دل بود به او ارزانی داشت و او با سلاح شعر درهرلحظه و درهر صحنه و درهرمناسبت فریاد حق طلبی سر می داد.

سخن از حسین(علیه السلام) که به میان می آمد او را گل سرسبد خلقت می خواند. از علی(علیه السلام) که سخن می گفت گویا تمام وجودش یا علی(علیه السلام) بود.

به محمد(ص) که می رسید دیوانه وار در آتش شوقش جانفشانی می کرد.توحید چون نقل و نباتی بود که درکام جانش اثرگذاشته بود. سخن از جنگ که به میان می آمد شعرش برندگی ذالفقار داشت.

سخن ازانقلاب سخن همیشگی او بود.امام (ره) و رهبر را چنان وصف می کرد که گویا بعد از اهلبیت(علیه السلام) غیراز این دو هیچ کسی لیاقت توصیف ندارد.

آن شاعر بزرگ شهر بن درتاریخ : 24/03/1374 دارفانی را وداع گفته و به دیدارمعبود شتافتند و دعوت حق را لبیک گفتند. یادش گرامی و روحش شاد.

دیوان شعر این شاعر گرانقدر به همت پسرش آقای لطف الله حسین میرزائی بنی با نام « غم هجران» در سال 1388 به چاپ رسید.

شعر زیر یک نمونه از شعرهای ایشان که در وصف شهر بن سروده اند.

 

دائماً لاله و گل،  باغ و گلستان در بن               

                                       می وزد بوی گل و سنبل و ریحان در بن

 بن بود شیعه خالص همگی پیرو دین                

                                       تــابع امـــرخدا،  عارف قــرآن در بن 

 مخلص و حق و حقیقت ، دلشان صدق و صفا  

                                      عاشق حب علی(ع) جمله مسلمان در بن   

 مردمی قانع و فرمانبر رهبرهمه حال

                                          مردمانی متــدین بدین استان در بن

 ایستادند همگی یاری اسلام عزیز

                                     کن تماشا و نگر خفته شهیــدان در بن

 ثبت شده نام بن تاریخ جهان جلوه گراست

                                    شاعری بوده زبردست ، چو دستان در بن

 درمیان کوه افغان و یتیم داغ و قوزی

                                        یاغیان را همه کوبیده چو افغان در بن

 حمله کردند به بن همچو رضاخان و دگر

                                        ره ندادند وُبدند شیر و دلیران در بن

 یک نفر شاعر دیگر که کنون گشته عیان

                                     نام او «فضل خدا» آمده میدان در بن

 

منبع: دیوان غم هجران شاعر

شاعرگرانقدر شهر بن حسینقلی خان امان بنی

حسینقلی خان امان بنی از عرفا و شعرای زبر دست دوران قاجاریه می باشد و اشعار نغز و غنی او همواره بر سر زبان اهالی مردم شهر بن است.وی که در نجف و در جوار آستان ملکوتی امام اول شیعیان آرمیده سالهای پایانی عمر خود را در نجف اشرف به سر برد . سروده های وی از نظر ادبیات فولکلور برای شهر بن از اهمیت به سزایی برخوردار است.

از شاعر و عارف گرانقدر حسینقلی خان امان بنی اشعار متنوع به زبان ترکی و فارسی باقی مانده است ولی به طور یکجا و مرتب و منظم وجود ندارد.و تاکنون نیز به چاپ نرسیده است. عده ای از کهنسالان شهر بن آنها را از حفظ می خوانند و کسانی نیز شاید برخی از اشعار این شاعر را مکتوب کرده باشند .

 از شرح وحال این شاعر گرانقدر شهر بن اطلاعات دقیقی در دسترس نیست ولی به طوری که از اشعار او می توان فهمید ، روحی آزاد داشته و از بی وفایی دنیا حکایت می کند و توجه به مرگ و آخرت را همواره توصیه می نماید.که با این دنیای فانی نباید پابست بود و اغنیا را درکمک به زیردستان و بیچارگان تشویق و ترغیب می نمود.

اگرکسی به زبان ترکی آشنا باشد. اشعار این شاعرو عارف خیلی دلنشین و شیرین بوده و دارای نکات اخلاقی فراوان است. از اشعار او نیز می توان به روحیه و طرز زندگی این شاعر پی برد.

حسینقلی خان امان به زیارت اماکن متبرکه و مقدسه علاقه زیادی داشته و دراین زمینه اشعار مناسبی از خود به یادگار گذاشته است . درآباد کردن  باغها و خصوصاً کشت درخت گردو عقیده ثابتی داشته ، چنانچه هرسال بر ذمه خود می دانسته که ده ها درخت گردو و درختهای بیشمار غرس نماید و ازآن ها مراقبت نموده تا بارور شوند.

این شاعرگرانقدربا مشکلات آن زمان سفری به کربلای معلی می کند و درهمان جا با دارفانی وداع می نماید.و  ایشان شعری در مورد این سفرش سروده است که انگار می دانسته که این سفر برای او بازگشتی ندارد و برای همیشه مجاور کربلای معلی خواهد بود.

درحال حاضر با همکاری عده ای از بزرگان شهر بن ، همچون : خسرو سلیمی بنی ، حاج ابراهیم احمدی بنی ، میرزاآقا افلاکی بنی ، حاج پرویز امانی بنی ، حاج عبدالله احمدی بنی و...  توانستیم حدود 20 قطعه از اشعار این شاعر با مضامین بالا جمع آوری و مکتوب نمائیم که یک قطعه از اشعار ایشان که به زبان فارسی سروده است به بیش از ۹۰ بیت می رسد .و اشعار ترکی ایشان نیر در برخی موضوعات داری ابیات قابل توجهی هست. و بازهم به همکاری دیگرعزیزان نیازمندیم تا اگرشعری از این شاعر گرانقدر دارند ما را یاری نمایند ، تا به امید خداوند متعال و همکاری مسئولین و افراد خیر، روزی این اشعار را برای استفاده عموم و شناساندن این شاعر بزرگ شهر بن به چاپ برسانیم.

یک نمونه ای از اشعار این شاعر که برخی وصیت نامه این شاعر می دانند که هنگام سفر به کربلای معلی سروده است  :

درمورد سفرکربلا

کاغوذوم ایسلاندی یازدوم یاشودان ، بیلین آقام حیدر ایستیوب منی

                                      قارداشلارگدیرم جان و باشودان ، او آقای قنبر ایسیوب منی

ذوقیدن وطندن اولموشام عازم ، شاه نجفدن سیزه بیر نامه یازوم

                                   منی طلب ایلییوب موسی کاظم،نور چشم جعفر ایستیوب منی

ذویقودن وطندن اولدم آواره ، گدیرم دردیمه ایلییم چاره

                                       من سیزه دو وشدوم پروردگاره ، کننده خیبر ایستیوپ منی

اورگیم ده چوخ وارومدورآرزو ، او قیزیل گمبزه اولام روبرو

                                        حسین چاکرم سیزه دعاگو ،او شاه بی یاور ایستیوپ منی

قوم و قارداش،خویش و تباه واراولسون، مبادا بیر نفر انتظار اولسون

                                 امیرالمؤمنین سیزه یاراولسون،او شاه هفت کشور ایستیوب منی

دووشدوم آلّلها اوغلان و قیزی، دعادان فراموش ایلمین بیزی

                                     حضرت عباسه دووشدوم سیزی، علمدار لشکر ایستیوب منی

 هچ کیم محزون دگیل منه آغلاسون،گوز یاشیدان جیگریمی داغلاسون

                                       قارداشلارگیدیرم آلله ساخلاسون،کننده خیبر ایستیوپ منی

 «حسینقلی» گیدیر مجاور اولسون ،گوزلرین یاشه یرینه قان دولسون

                                     علی اصغر قنداقونا آند اولسون ،او شهید خنجر ایستیوب منی

میرزا حبیب دستان بنی (اصفهانی)

میرزا حبیب دستان بنی(اصفهانی)

 

میرزا حبیب بنی در ۱۲۵۱ ق در بن دنیا آمد. تحصیلات مقدماتى را در زادگاهش بنْ به پایان برد و ظاهراً به‏ قصد ادامه تحصیل به تهران و بغداد سفر کرد و در شهر اخیر به مدت چهار سال به تحصیل مشغول بود. از جزئیات سوانح زندگى وى دراین شهر، اطلاعى بیش از آنچه منابع به تبعیّت از هم تکرار کرده‏ اند، در دست نیست ( خان ملک ساسانى، ص ۱۱۰ به بعد). گفته‏ اند که‏ در بغداد ادبیات، فقه و اصول و چند زبان آموخته و در عین حال با محفل هاى با بی ‏مسلکان فرارى و تبعیدى و ناراضیان سیاسى آمد ورفت داشته است (سنجابى، ص ۱۱۵) و احتمال دارد که آشنایى او با بابیان در نگرش سیاسى وى تأثیر گذاشته باشد، هر چند که در آثارمنتشر شده‏ اش نشانه‏اى از این گونه تأثیرها دیده نمی ‏شود.

میرزا حبیب بنی پس از بازگشتن به تهران با روشنفکران، و به‏ ویژه با میرزا ملکم خان ناظم الدوله حشر و نشر داشته و حتى به‏ ارتباط با محفل هاى ماسونى متهم شده است، گرچه تاکنون سند یا دلیل محکمى دالّ بر ارتباط با او با این‏گونه مجامع به دست نیامده‏ا ست (همان، ص ۱۱۶؛ درباره ارتباط با ماسونیّت رئیس‏نیا، ج ۱، ص ۲۰۲). در هر حال در تهران به لامذهبى، دهریگرى و بی دینی ‏متّهم شد (حاجى پیرزاده، ص ۴۱). البته این اتّهامهاى کلّى را به همه فراماسونها، و بالاخص به میرزا ملکم خان، زده‏ اند. قدر مسلّم آنکه‏ میرزا حبیب در سلک دگراندیشان زمان خود بود و حکومت وقت در جریان دیدگاههاى انتقادى آنان قرار داشت و فعالیت هایشان را زیرنظر گرفته بود. کتابچه‏ اى در مذمت و بر ضد محمدخان سپهسالار (در گذشته ۱۲۸۴ ق) صدراعظم، مردى جاهل و عامى، نوشته و وى رادر آن سخت هجو کرده بودند. میرزا حبیب به اتهام نوشتن این کتابچه تحت تعقیب قرار گرفت و در ۱۲۸۳ ق از ایران نفى بلد شد (ناطق،ص ۲۷؛ بالایى؛ کویی ‏پرس، ص ۴۲).

در دانشنامه ترک آمده است که میرزا حبیب در حالى از خاک ایران وارد خاک عثمانى شد که زخمى بود و او را دنبال می ‏کردند (ص‏262). ظاهراً این مطلب در جاى دیگرى نیامده است. همین منبع می ‏گوید که على پاشا صدراعظم عثمانى او را به حضور پذیرفته است(همانجا) و دستور داده به وى شغلى واگذار کنند، اما قراین نشان نمی ‏دهد میرزا حبیب در آن زمان، که هنوز اثر ى پدید نیاورده بود، ازچنان شهرتى برخوردار بوده که با وى این‏سان رفتار کرده باشند. در واقع سوانح این بخش از زندگى او نیز کاویده شده نیست و احکام ‏تأیید نشده نظیر اینها محل تردید است.

میرزا حبیب بازمانده عمر خود را، حدود سى سال، در استانبول گذرانید و از راه خدمت در وزارت معارف عثمانى، تدریس در معلم ‏خانه ایرانیان و مراکز دیگر گذران کرد (حاجى پیرزاده، ص ۴۱). عثمانى در آن زمان نهضت تنظیمات را از سر گذرانده بود و شهر استانبول ‏از فعال‏ ترین شهرهاى اسلامى قرن نوزدهم در اخذ تمدّن اروپایى و نهادهاى مدنى و از مهمترین مراکز تجمع ایرانیان دگراندیش، ناراضی ‏و مخالف دولت، و محل انتشار جراید مختلف بود (رجایى، ص ۹۸ و بعد). جرگه‏اى از ایرانیان روشنفکر هم در استانبول تشکیل شده بود و میرزا حبیب به آن محفل، و نیز به محافل تجدّد خواهان رفت و آمد داشت و از طریق آنها با فرهنگ و تمدن غربى آشنا می ‏شد(آدمیت، ص ۹ و بعد؛ پیشگفتار بر حاجى باباى اصفهانى، ص ۱۸).

میرزا حبیب هم سن و سال طالبوف و حاج زین ‏العابدین مراغه‏ ى ودوست و همکار شیخ احمد روحى و میرزا آقاخان کرمانى بود، که همگى از پیشروان تجددّخواهى بودند. ظاهراً میرزا آقاخان کرمانی ‏مدت دو سال در منزل میرزا حبیب ساکن بوده و نوشته‏ هاى او را به اصطلاح امروزى ویرایش می ‏کرده است ( افضل الملک، مقدمه‏ هشت بهشت؛ دولت آبادى، ج ۱، ص ۱۵۹؛ افشار، ۱۳۳۹ ش، ص ۴۹۷). درباره دوستى و همکارى میرزا حبیب و شیخ احمد روحى، ونیز این دو با میرزا آقاخان کرمانى، اشارات بسیار است ( افشار، همانجا). پیوندهاى نزدیک میان این سه تن و آثارى که از آنان به جامانده است، گرایشهاى تجدّدخواهانه و اقبال آنان را به انواع دیگرى از فعالیت هاى ادبى و پژوهشى، که به اهمّ آنها در میان آثار میرزا حبیب ‏اشاره می شود، آشکارا نشان می ‏دهد.

میرزا حبیب از پیشگامان تحوّل در نثر و ترجمه فارسى. ترجمه کتابهاى حاجى باباى اصفهانى، ژیل بلاس و مردم گریز به قلم او، در زمره ‏شاهکارهاى نثر فارسى معاصر است.

 او در عین حال شاعر (متخلّص به دستان)، ادیب، از پیشگامان تألیف نخستین دستورهاى زبان ‏فارسى و از دگراندیشان تبعیدى عصر قاجار بود.

به لحاظ انتسابش به قریه بنْ ( شهر بن) ، از توابع فعلى چهارمحال و بختیارى، از سوى برخى ازافراد محلى «میرزا حبیب بنى» و «میرزا حبیب دستان بنى» نامیده شده است، که البته ضبط نام وى به این شکل در متون قاجارى و بعد ازآن سابقه ندارد.و چون قبلاً قریه بن (شهر بن) جزء مناطق اصفهان بوده است ایشان به میرزاحبیب اصفهانی معروف هستند. 

 به سبب اقامت طولانى در استانبول، نزد ترکها به «حبیب افندى» و «میرزا حبیب افندى» شهرت یافته و در دانشنامه‏ هاى‏ترک دو مقاله درباره او زیر دو نام اخیر چاپ شده است ( دانشنامه ترک، ج ۱۰، ص ۲۶۲؛ دانشنامه اسلام بنیاد دینى ترکیه، ج ۱۴، ص‏370).